Bir Araf'tır Düşünsesim

   Bazen yazmak için artık kısır kaldığını görürsün düşüncelerinin. Oradayım şimdi. Kısırlığın ortasında. Rahmi döl tutmayan bir kadın gibi kalemim. Düşünceler gelip, sözcükleri giyinir gibi yapıyor, sonra def olup gidiyorlar. Beni düşüncelerim bile terk ederse, şaşırmam.

Ucube olmaya alıştım nasılsa. Gözlerimde yaşlarla değil boğazımda yumru, burun direğimde kara bir hırsla hatırlıyorum bu lafı. -Sensin ucube orospu,  diyemedim u’ları ü’ye çalar bir “tüuüü’’ tiksintisiyle. Diyemedim içimde kaldı, zehir oldu kuyruğumun ucunda. Kuyruğumun ucunda evet. Geniş sert kıvrık bir akrep kuyruğu çaldım, çalmadım aldım,savaşta kazandım.
Gülme,sözcükleri dillendiren çatal dilini unuttun.Çengi meclisindeki yılandan mı çaldın?

İnsan olan öfkesini, zehrini dışarı atmaz ise kendi boğulacağı bir deniz olurmuş, diye demişti birileri-umarım demiştir yalancı çıkmak istemem,yalancı çıkmak isterim. Tabi isterim, prestij meselesi. Yalan söylemek ayıp olsa pıltıke yap demezdi ninem- politika demeye dönmeyen diliyle. Yalan söylemek ayıp olsa kanalizasyon gibi kokardı insanların ağzı, kusardık konuşurken mikrofonlarda bilgiçler. Alkış etmezdik firar ederken tüm güzellikler ülke sınırlarından. Haah!! Bir de şey var- şu anki halim- mesela bilir ama bir şey yapmaz olmak hali.Köşe başlarına saklanıyoruz “bizz demiştik amaaa’’ egosunu tatmin etmek için ilkel ruhumuzun.

Herkes yalan  söylüyor, söylemeli, söyleyin. Ben mesela en basit yalanımdır ‘seni seviyorum’. “Hayır çiçeğim aslında seni hiç sevmiyorum.’’derim, içimden,içimden tabi ..

Sahi ne gerçek sevgi, var mı ? Bilmediğimden mi –muhtemelen inanmadığımdan- hissetmiyorum. Siz bilirseniz bana da bildirirsiniz. Bildiğiniz umurumda bile değil ama biliniz.
Kelimeler arası çok boşluklar bırakmayı sevmezdim eskiden-eskiden çok şeyi sevmezdim, bu en basiti-şimdi uzunca basıyorum space tuşuna    

enter’e basmazsan sonsuza kadar gidiyor boşluk burada. 
Keşke kötülükler ile aramıza da bu kadar basit mesafeler çeksek de ben bu yazının oyunbaz oluşunu düşlerken, düşmese şehirler düşlerde. Ya da şehirlere bombalar yağarken her gece biz seninle sevişirdik cümlesinde romantizm aramasa insanlar. İklimsel arayışlarda bir kadın düşlerdim eskilerde. Kök salacağı, yaşayacağı bir gezegen aradım.
                                                                                                                                                                                                            Dünlerce aradığımı bugün biri pulsuz, isimsiz bir mektup ile bırakmış kapıma geçenlerde .

 –Allasen mektup mu kaldı dostum,mail atsaydın bari ,dedim önce. Sonra aradığımı bulan birinin olması sevincine kaptırdım kendimi –ki o kapılıştan da kopuşum uzun sürdü, hep bir tören havası ruh hallerimde-  geç de olsa aklıma zarfı açmak geldi. Büyükçe bir beyazlığın içerisinde aceleyle karalanmış bir eskiz, dört harf.

SOBE.

Bölük pörçük düşüncelerim. Düşündükçe bir şeye bağlanmaktan ziyade her şeyle aramdaki bağ daha da inceliyor. Bilmediğim, garipsediğim bir duygu değil artık aidiyetsizlik. Ciddi bir ilişki içerisindeyiz ve işin garip kısmı artık bu durumu hiç can sıkıcı bulmayışım.
Hayatı karman çorman görmüyorum,mantığını kavradım sanırım.
Ama anlatayamayacak kadar güçsüzüm,yolunuz açık olsun…